jueves, 10 de febrero de 2011

...are we human, or are we dancer?

Pensar no que somos, no que facemos, no que sentimos; debería ser algo normal, algo ao que adicarlle cada día unha hora ou dúas. Sen embargo, o mundo e a vida pégasenos como un chicle e homoxeneízase tanto cos límites de nós mesmos que non somos quenes de darnos conta, de separarnos, do mundo que nos rodea. É evidente toda a influencia que recibimos do exterior, pero non somos seres disoltos que se confundan. Non falo xa de considerarnos individuos independentes en decisións ou ideas. Falo de concebirnos por separado, tendo sempre en conta o noso medio pero sen misturarnos con él, de facer un viaxe, non introspectivo, senon como cando nas películas de debuxos o protagonista queda durmido e sae como unha especie de vaho do corpo deitado. Así, desa maneira, mirarnos, ao bordo dun cantil, do cantil máis alto do mundo, tocas o universo coa punta dos dedos e berrar, bailar, tirarnos a rolos se nos apetece, preguntarnos dunha vez por todas quenes somos, nin a onde imos nin de onde vimos, só quenes somos ahí nese momento preciso. Quenes.

domingo, 6 de febrero de 2011

The sounds of silent.




Hello darkness, my old friend
I've come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence


In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone
'Neath the halo of a street lamp
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
That split the night
And touched the sound of silence


And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs that voices never share
And no one dared
Disturb the sound of silence


"Fools", said I, "You do not know
Silence like a cancer grows
Hear my words that I might teach you
Take my arms that I might reach you"
But my words, like silent raindrops fell
And echoed
In the wells of silence


And the people bowed and prayed
To the neon god they made
And the sign flashed out its warning
In the words that it was forming
And the sign said, "The words of the prophets are written on the subway walls
And tenement halls"
And whispered in the sounds of silence

sábado, 5 de febrero de 2011

Mermelando outonos.

E non é porque non sepa que estamos en Febreiro. Pero os días melancólicos e, en definitiva, os días de outono existen en todas partes. Agóchanse entre as páxinas do periódico, baixo as alfombras ou nos posos de cada taza de té que deixes ao bordo da cama, na mesita. Eses días de feltro, de punto e follas molladas. Que so queres un lume e un rabo de gato que atigrado se mova darriba abaixo. E unha aperta túa, miña rula, porque sen ti non hai existencia posible, nin mandarinas, nin collares de castañas...
Así que declaro aberto o concurso de receitas para marmelar e facer marmelada destes días de outono que se atopan só de poucos en poucos e tes que coller ao vóo como pequenas ninfas, agarralas pola cabeleira.
E eses días sen ti, sen poesía, sen sol amarelo e laranxa, eses días de hospital Ucraniano, de limpeza soviética, de asepsia baleira e hiperventilante, poder tomar té de mel e ceras Manley, recordar cada bico no papel acuarelable, que ahí se gardan as cousas fermosas que han secar porque estiveron vivas
. E untar tostas, non con philadelphia "spread a little love today..." que é bonito, pero non outono nin stradivarius, senon con marmelada. Marmelada de bohemia, de estufa, de rabo de gato, de outono, punto e a túa aperta laranxa.