martes, 26 de abril de 2011

Peixes que devoran tomates a mordiscos.


Unha época da vida de unha que chega á sua fin. A adoración a Heráclito proporcióname unha vez máis motivos para deixar de lado o meu ateísmo e invocar a Ehecatl con chocolate e guindilla. É un vello amigo meu, non preciso chamalo para que me devolva a tiza (sinto que o xiz sexa outra cousa, como fillos de seixos). Monmartre e o seu desengano, a perfección e o seu deterioro, ou peor, o seu cúlmine. O hospital Ucraniano agochado na máis colorida estación e Amélie foi rodada nun barrio de Londres, que o sei eu e senon invéntomo. O chegar á perfección e albiscala, enxergala entre os dedos cámara de fotos, faite renegar dela e de todo o que ven, das pombas, dos rumiantes, das nubes brancas. A cama e a autosuxestión de repeticións non merecen unha soa mirada atrás. A cama, se cadra, cando ten libros dentro ou é unha de faquir, que coas esquinas da encadernación ven sendo o mesmo. Dame igual se ter cocodrilos xigantes como os teus de curry ou peixes e que me amanezan boca arriba bocexando a nada, han estar máis vivos que a historia latente de algo eterno, que se dicía Nietzsche de predicar co exemplo e Camus lle facía caso eu antes suicídome para reivindicar a vida que durmo para rexeitar a morte. Canta razón tiñan The Who sen sabelo, só pensando nas súas adiccións Dandys, oh Dandys! O sacrificio que vos facedes a vós mesmos e as esixencias ante o mundo fan de vós uns deuses e dos bares o voso patio de recreo, teñades tantas plumas como poidades contar e xamáis esquenzades que a vosa cazadora está feita de escamas e cinta magnética. Unha eterna inocencia que leva á morte prematura, á vida memorable e gloriosa. Unha vez máis Dandys, merecedes unha saída de acordeón, un esmalte de unllas pintoresco, un arrecendo a garrapiñadas.




"...e amarei a aquela persoa que sexa quen de comer tomates a mordiscos, e que estea disposta a ensinarme a facelo."


Eu, unha vez máis retírome, e despídome dunha nova caixa de cinta rotulada co meu nome e o nome dunha balea que nada do revés. Todas o fan na miña vida e iso gústame.

http://comertomatesamordiscos.blogspot.com/

miércoles, 20 de abril de 2011

Vamos pintadores de tiza, falade!

Leite con galletas, cintas de cassete, rúas polas que se circula con cada par de rodas en cada carril... quizais iso é ao que se refiren moitos coa inocencia dos nenos. Pero todo isto é, sobre todo, consecuencia das plumas de pato. E das toupas. Porque se sobrentende a inocencia como un crelo todo a ollos abertos, como un aceptalo todo sen ningún tipo de escepticismo; e é precisamente ese escepticismo o que os redime, aos nenos, a famosa inocencia é só iso, escepticismo ante todo.
Ante o mundo e o que non é mundo, ante as persoas, ante os Reis Magos e o Papanuele, ante os anuncios da tele e a broma máis atolondrada de calquer adulto (entendendo aquí por adulto mesmo os nenos que xa perderon a inocencia ou escepticismo). Isto é, que aínda as cousas máis inverosímiles que razoadamente son imposibles son quenes de arrincar dos nenos un chisco de dúbida. E iso é a inocencia.


Que os nenos son puros, anxiños, nunca desexan o mal de ninguén, están sempre alegres, non son conscientes dos problemas dos adultos, non se ven tentados polos praceres da carne e demáis conachadas só aqueles que non recordan a súa infancia son quenes de dicilo. Os nenos minten e enganan, aman e corrompen; se poden, utilizan; choran e pasan terribles e amargos tragos, son moi conscientes dos problemas que hai ao seu redor e sí; xente, nais e pais e monxiñas de todo o mundo; os nenos pequenos teñen sexualidade e pecan de luxuria coma todo o mundo.


A inocencia non está sobre nin infravalorada, é só un erro de concepto, e se a infacia é tan preciosa é precisamente por ese cúmulo de sensacións e a combinación da continua exploración de tódolos rincóns do mundo (a maldade, a dor, a risa, o engano, o oco da escaleira, a preocupación e o propio corpo) co escepticismo que todo este lles provoca. Os nenos son xeniais polo seu cúmulo de contrastes; se fosen puros serían ovos imaculados, e mesmo estes rompen.

martes, 12 de abril de 2011

Salmóns devorados por pavos impávidos, os ourizos tan só esperan preto da casa de Trespassers Will.



Dandy é a palabra para os pavos




Unha presada roubada de plastelina é o que chegou polo río dos peixes. E é que as medusas se tinguen de lila e de yellow para valorar as plumas dos pavos reais. Unha ponte sobre augas turbulentas que os meus amigos Simon e Garfunkel, tan comedidos eles, non destruíron cos seus neóns. Se isto é un circo, pídome ser o neno no público que ten o dereito inalienable de abrir a boca e os ollos cando aparece o trapecista. De london ás sabanas africanas hai un paso e un salto dos meus dedos no edredón mapamundi. Vou suar a miña plastelina a puñados, arrincala e metela en tódolos paqueles, mirala aos ollos e recordar o pasado engreído con soberbia e o rabo do tigre. As pombas matáronme tanto os ollos... E ti, recórdasme tanto a os meus seis anos e as comenecias e o hilarante do asunto do aceite, do chiste da radio que soaba mellor a dúas voces e a masa que xa non sei utilizar, a masa das miñas mans que xa non adevinhan, preciso unha xitana ou a ti, que és como o voo das súas saias que un momento o ves e outro xa non... que en silecio admiras, que non morras cos peíños ahí abaixo...


Estou certa, de que ti me gardaches tódalas cintas sen querer por ser o oposto ao caramelo e o éter. Penso que os teus beizos saberán a curry cando os mordas pola noite no cubillo. Pínchalle no estómago ao pavo cando se ten que poñer taaaan ergueito, o ourizo que tragou de pequeno? con todas esas moreas de papeis e de estalagtitas ou estalagmitas e en resumo as pedras de sal todas? ou quizais o murmurio que se oe non é do río senon da máquina de vapor que pela limóns para que te vaias suicidando tráxicamente e ter unha morte digna de café e de auntobiografía, que un cancro non é truculento abondo. Vamos, non xogues tanto a facerte garza, que ata agora os pavos están máis perto dos peixes e aparecen canda os cocodrilos comedores de reloxos, e de zapatos, e de mans que se fan o amor mutuamente bailando "Eloíiiiiis.........." Por sentir a pel núa. Por amor dinse palabras. Por amor mércanse os peixes na noria e póñenselle ás, e migas de pan de onte, e sácanselles milleiros de fotos que pendurar das paredes ata que xa non queda parede e entón? entón a parede desparece e quedaches atrapado. As fotos nunha baralla e...tirarse ao mar tamén, tamén é tráxico abondo, ainda que algúns o acusen de cobarde. Cando suba gloriosa, (non tanto coma ti, por descontado) e poña as miñas pegadas nas que vas facendo ti de mentira (como aquelas que facía eu de pequena na praia en forma de pata de can, para enganar aos vixiantes) e sexan máis verdadeiras as túas, porque o sei, porque non se minte cos peixes e eu só morro por chegar a unha escala máis...así se sinte o salmón cando, desafiante, volve ao río no que naceu. E eu recupero, tódolos meus programas de radio.

jueves, 7 de abril de 2011

Peixes


Tantos séculos levan filósofos, poetas, artistas, buscando o eterno, o perfecto... e algo así tamén buscaba eu, e atopara na miña vida. Ese amor eterno que non morrerá por nada, que o inunda todo coa súa calma e mece a vida en nubes de caramelo. Unha promesa de migallas de pan nun parque, de pombas, que estarán ahí sempre, polos séculos dos séculos, as mesmas, nas prazas... E de repente comézache a asquear iso. A perfección, aburrida, a eternidade, interminable. Os ventos das paixóns que xuraches seguir sempre cálmanse arredor do perfecto e do bucólico de dous corpos esmigallando pan de onte, dous corpos de quen sabe cantos anos, que se arremuíñan nos recordos pausados e sosegados do amor perfecto, do amor entregado e correspondido, á súa maneira. Nunca un berro, nnuca un abandono, nunca unha renuncia nin un desprezo. Pincháronse os globos de helio vermello e arrincáronse as espiñas amarelas e a monotonía é unha góndola que por Venecia xa me parece branda de máis. As pombas son ratas do aire. Asquéame a perfección e a nosa normalidade superposta como se de verdade vivísemos unha historia, como se de verdade tivésemos historia. Pero sempre tivemos respeto de máis, malditas pombas. Malditas promesas namoradas que xa me abafan nas sogas de sal e vou tirar ovos contra a túa porta.
Recordo as festas da Ascensión, cando era pequena. Eran unhas festas moi importantes, sempre había algodón de azucre, atraccións e unha noria enorme. Tamén un postiño pequeno, como unha tómbola en miniatura, cun estanque. Os patiños de goma flotaban movidos pola corrente que creaban as aspas do muíño conectado ao xerador trala farola e eu pescábaos sempre todos. E o agasallo era un peixe. Un peixe laranxa nunha grileira, pois aquelas peceiras servían máis adiante para meter os grilos que devoraban os meus bocadillos de mortadela. Eses peixiños laranxas, que vivían só unha semana, fixéronme asociar os peixes con algo efímero e sen sentido. Cando comecei a ver os peixes nos poemas, como simbolismo dos sentimentos indigneime. Agora reconcilieime con eles e volvo correndo descalza pescar patiños de goma, seguindo as labazadas dun vento imposible que me estampa contra as esquinas. Os peixes son os sentimentos. Futís, insensatos, traizoeiros, vivos, rechamantes, acaparadores, efímeros. E ao final só che deixan a grileira dos recordos, que bos ou malos tanto dan, son todos igual de bonitos e igual de susceptibles de ser convertidos en texto. Así que cando me din conta de que os peixes rondaban a miña vida, coméndome as pombas que se me aferraban estrañas ao pelo, xirei con ganas de que me levasen, que non me deixasen coas pombas, en stand by, inmortal e pefecta. Quero ser corrompida pola vida e pola morte e notar a putrefacción na carne dos meus ósos.