Peixes que devoran tomates a mordiscos.

Unha época da vida de unha que chega á sua fin. A adoración a Heráclito proporcióname unha vez máis motivos para deixar de lado o meu ateísmo e invocar a Ehecatl con chocolate e guindilla. É un vello amigo meu, non preciso chamalo para que me devolva a tiza (sinto que o xiz sexa outra cousa, como fillos de seixos). Monmartre e o seu desengano, a perfección e o seu deterioro, ou peor, o seu cúlmine. O hospital Ucraniano agochado na máis colorida estación e Amélie foi rodada nun barrio de Londres, que o sei eu e senon invéntomo. O chegar á perfección e albiscala, enxergala entre os dedos cámara de fotos, faite renegar dela e de todo o que ven, das pombas, dos rumiantes, das nubes brancas. A cama e a autosuxestión de repeticións non merecen unha soa mirada atrás. A cama, se cadra, cando ten libros dentro ou é unha de faquir, que coas esquinas da encadernación ven sendo o mesmo. Dame igual se ter cocodrilos xigantes como os teus de curry ou peixes e que me amanezan boca arriba bocexando a nada, han estar máis vivos que a historia latente de algo eterno, que se dicía Nietzsche de predicar co exemplo e Camus lle facía caso eu antes suicídome para reivindicar a vida que durmo para rexeitar a morte. Canta razón tiñan The Who sen sabelo, só pensando nas súas adiccións Dandys, oh Dandys! O sacrificio que vos facedes a vós mesmos e as esixencias ante o mundo fan de vós uns deuses e dos bares o voso patio de recreo, teñades tantas plumas como poidades contar e xamáis esquenzades que a vosa cazadora está feita de escamas e cinta magnética. Unha eterna inocencia que leva á morte prematura, á vida memorable e gloriosa. Unha vez máis Dandys, merecedes unha saída de acordeón, un esmalte de unllas pintoresco, un arrecendo a garrapiñadas.




"...e amarei a aquela persoa que sexa quen de comer tomates a mordiscos, e que estea disposta a ensinarme a facelo."


Eu, unha vez máis retírome, e despídome dunha nova caixa de cinta rotulada co meu nome e o nome dunha balea que nada do revés. Todas o fan na miña vida e iso gústame.

http://comertomatesamordiscos.blogspot.com/

Vamos pintadores de tiza, falade!

Leite con galletas, cintas de cassete, rúas polas que se circula con cada par de rodas en cada carril... quizais iso é ao que se refiren moitos coa inocencia dos nenos. Pero todo isto é, sobre todo, consecuencia das plumas de pato. E das toupas. Porque se sobrentende a inocencia como un crelo todo a ollos abertos, como un aceptalo todo sen ningún tipo de escepticismo; e é precisamente ese escepticismo o que os redime, aos nenos, a famosa inocencia é só iso, escepticismo ante todo.
Ante o mundo e o que non é mundo, ante as persoas, ante os Reis Magos e o Papanuele, ante os anuncios da tele e a broma máis atolondrada de calquer adulto (entendendo aquí por adulto mesmo os nenos que xa perderon a inocencia ou escepticismo). Isto é, que aínda as cousas máis inverosímiles que razoadamente son imposibles son quenes de arrincar dos nenos un chisco de dúbida. E iso é a inocencia.


Que os nenos son puros, anxiños, nunca desexan o mal de ninguén, están sempre alegres, non son conscientes dos problemas dos adultos, non se ven tentados polos praceres da carne e demáis conachadas só aqueles que non recordan a súa infancia son quenes de dicilo. Os nenos minten e enganan, aman e corrompen; se poden, utilizan; choran e pasan terribles e amargos tragos, son moi conscientes dos problemas que hai ao seu redor e sí; xente, nais e pais e monxiñas de todo o mundo; os nenos pequenos teñen sexualidade e pecan de luxuria coma todo o mundo.


A inocencia non está sobre nin infravalorada, é só un erro de concepto, e se a infacia é tan preciosa é precisamente por ese cúmulo de sensacións e a combinación da continua exploración de tódolos rincóns do mundo (a maldade, a dor, a risa, o engano, o oco da escaleira, a preocupación e o propio corpo) co escepticismo que todo este lles provoca. Os nenos son xeniais polo seu cúmulo de contrastes; se fosen puros serían ovos imaculados, e mesmo estes rompen.

Salmóns devorados por pavos impávidos, os ourizos tan só esperan preto da casa de Trespassers Will.

Dandy é a palabra para os pavos




Unha presada roubada de plastelina é o que chegou polo río dos peixes. E é que as medusas se tinguen de lila e de yellow para valorar as plumas dos pavos reais. Unha ponte sobre augas turbulentas que os meus amigos Simon e Garfunkel, tan comedidos eles, non destruíron cos seus neóns. Se isto é un circo, pídome ser o neno no público que ten o dereito inalienable de abrir a boca e os ollos cando aparece o trapecista. De london ás sabanas africanas hai un paso e un salto dos meus dedos no edredón mapamundi. Vou suar a miña plastelina a puñados, arrincala e metela en tódolos paqueles, mirala aos ollos e recordar o pasado engreído con soberbia e o rabo do tigre. As pombas matáronme tanto os ollos... E ti, recórdasme tanto a os meus seis anos e as comenecias e o hilarante do asunto do aceite, do chiste da radio que soaba mellor a dúas voces e a masa que xa non sei utilizar, a masa das miñas mans que xa non adevinhan, preciso unha xitana ou a ti, que és como o voo das súas saias que un momento o ves e outro xa non... que en silecio admiras, que non morras cos peíños ahí abaixo...


Estou certa, de que ti me gardaches tódalas cintas sen querer por ser o oposto ao caramelo e o éter. Penso que os teus beizos saberán a curry cando os mordas pola noite no cubillo. Pínchalle no estómago ao pavo cando se ten que poñer taaaan ergueito, o ourizo que tragou de pequeno? con todas esas moreas de papeis e de estalagtitas ou estalagmitas e en resumo as pedras de sal todas? ou quizais o murmurio que se oe non é do río senon da máquina de vapor que pela limóns para que te vaias suicidando tráxicamente e ter unha morte digna de café e de auntobiografía, que un cancro non é truculento abondo. Vamos, non xogues tanto a facerte garza, que ata agora os pavos están máis perto dos peixes e aparecen canda os cocodrilos comedores de reloxos, e de zapatos, e de mans que se fan o amor mutuamente bailando "Eloíiiiiis.........." Por sentir a pel núa. Por amor dinse palabras. Por amor mércanse os peixes na noria e póñenselle ás, e migas de pan de onte, e sácanselles milleiros de fotos que pendurar das paredes ata que xa non queda parede e entón? entón a parede desparece e quedaches atrapado. As fotos nunha baralla e...tirarse ao mar tamén, tamén é tráxico abondo, ainda que algúns o acusen de cobarde. Cando suba gloriosa, (non tanto coma ti, por descontado) e poña as miñas pegadas nas que vas facendo ti de mentira (como aquelas que facía eu de pequena na praia en forma de pata de can, para enganar aos vixiantes) e sexan máis verdadeiras as túas, porque o sei, porque non se minte cos peixes e eu só morro por chegar a unha escala máis...así se sinte o salmón cando, desafiante, volve ao río no que naceu. E eu recupero, tódolos meus programas de radio.

Peixes

Tantos séculos levan filósofos, poetas, artistas, buscando o eterno, o perfecto... e algo así tamén buscaba eu, e atopara na miña vida. Ese amor eterno que non morrerá por nada, que o inunda todo coa súa calma e mece a vida en nubes de caramelo. Unha promesa de migallas de pan nun parque, de pombas, que estarán ahí sempre, polos séculos dos séculos, as mesmas, nas prazas... E de repente comézache a asquear iso. A perfección, aburrida, a eternidade, interminable. Os ventos das paixóns que xuraches seguir sempre cálmanse arredor do perfecto e do bucólico de dous corpos esmigallando pan de onte, dous corpos de quen sabe cantos anos, que se arremuíñan nos recordos pausados e sosegados do amor perfecto, do amor entregado e correspondido, á súa maneira. Nunca un berro, nnuca un abandono, nunca unha renuncia nin un desprezo. Pincháronse os globos de helio vermello e arrincáronse as espiñas amarelas e a monotonía é unha góndola que por Venecia xa me parece branda de máis. As pombas son ratas do aire. Asquéame a perfección e a nosa normalidade superposta como se de verdade vivísemos unha historia, como se de verdade tivésemos historia. Pero sempre tivemos respeto de máis, malditas pombas. Malditas promesas namoradas que xa me abafan nas sogas de sal e vou tirar ovos contra a túa porta.

Recordo as festas da Ascensión, cando era pequena. Eran unhas festas moi importantes, sempre había algodón de azucre, atraccións e unha noria enorme. Tamén un postiño pequeno, como unha tómbola en miniatura, cun estanque. Os patiños de goma flotaban movidos pola corrente que creaban as aspas do muíño conectado ao xerador trala farola e eu pescábaos sempre todos. E o agasallo era un peixe. Un peixe laranxa nunha grileira, pois aquelas peceiras servían máis adiante para meter os grilos que devoraban os meus bocadillos de mortadela. Eses peixiños laranxas, que vivían só unha semana, fixéronme asociar os peixes con algo efímero e sen sentido. Cando comecei a ver os peixes nos poemas, como simbolismo dos sentimentos indigneime. Agora reconcilieime con eles e volvo correndo descalza pescar patiños de goma, seguindo as labazadas dun vento imposible que me estampa contra as esquinas. Os peixes son os sentimentos. Futís, insensatos, traizoeiros, vivos, rechamantes, acaparadores, efímeros. E ao final só che deixan a grileira dos recordos, que bos ou malos tanto dan, son todos igual de bonitos e igual de susceptibles de ser convertidos en texto. Así que cando me din conta de que os peixes rondaban a miña vida, coméndome as pombas que se me aferraban estrañas ao pelo, xirei con ganas de que me levasen, que non me deixasen coas pombas, en stand by, inmortal e pefecta. Quero ser corrompida pola vida e pola morte e notar a putrefacción na carne dos meus ósos.

...are we human, or are we dancer?

Pensar no que somos, no que facemos, no que sentimos; debería ser algo normal, algo ao que adicarlle cada día unha hora ou dúas. Sen embargo, o mundo e a vida pégasenos como un chicle e homoxeneízase tanto cos límites de nós mesmos que non somos quenes de darnos conta, de separarnos, do mundo que nos rodea. É evidente toda a influencia que recibimos do exterior, pero non somos seres disoltos que se confundan. Non falo xa de considerarnos individuos independentes en decisións ou ideas. Falo de concebirnos por separado, tendo sempre en conta o noso medio pero sen misturarnos con él, de facer un viaxe, non introspectivo, senon como cando nas películas de debuxos o protagonista queda durmido e sae como unha especie de vaho do corpo deitado. Así, desa maneira, mirarnos, ao bordo dun cantil, do cantil máis alto do mundo, tocas o universo coa punta dos dedos e berrar, bailar, tirarnos a rolos se nos apetece, preguntarnos dunha vez por todas quenes somos, nin a onde imos nin de onde vimos, só quenes somos ahí nese momento preciso. Quenes.

The sounds of silent.

Hello darkness, my old friend
I've come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence


In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone
'Neath the halo of a street lamp
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
That split the night
And touched the sound of silence


And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs that voices never share
And no one dared
Disturb the sound of silence


"Fools", said I, "You do not know
Silence like a cancer grows
Hear my words that I might teach you
Take my arms that I might reach you"
But my words, like silent raindrops fell
And echoed
In the wells of silence


And the people bowed and prayed
To the neon god they made
And the sign flashed out its warning
In the words that it was forming
And the sign said, "The words of the prophets are written on the subway walls
And tenement halls"
And whispered in the sounds of silence

Mermelando outonos.

E non é porque non sepa que estamos en Febreiro. Pero os días melancólicos e, en definitiva, os días de outono existen en todas partes. Agóchanse entre as páxinas do periódico, baixo as alfombras ou nos posos de cada taza de té que deixes ao bordo da cama, na mesita. Eses días de feltro, de punto e follas molladas. Que so queres un lume e un rabo de gato que atigrado se mova darriba abaixo. E unha aperta túa, miña rula, porque sen ti non hai existencia posible, nin mandarinas, nin collares de castañas...
Así que declaro aberto o concurso de receitas para marmelar e facer marmelada destes días de outono que se atopan só de poucos en poucos e tes que coller ao vóo como pequenas ninfas, agarralas pola cabeleira.
E eses días sen ti, sen poesía, sen sol amarelo e laranxa, eses días de hospital Ucraniano, de limpeza soviética, de asepsia baleira e hiperventilante, poder tomar té de mel e ceras Manley, recordar cada bico no papel acuarelable, que ahí se gardan as cousas fermosas que han secar porque estiveron vivas
. E untar tostas, non con philadelphia "spread a little love today..." que é bonito, pero non outono nin stradivarius, senon con marmelada. Marmelada de bohemia, de estufa, de rabo de gato, de outono, punto e a túa aperta laranxa.